ജലഭ്രമം

പതിവുപോലെ സോപ്പുപെട്ടി, 

തോർത്തുമുണ്ട് 

സൂര്യൻ കുളിക്കാൻ ഇറങ്ങി.

മണ്ണാത്തി ലക്ഷ്മി ലേശം മാറി നിന്നു

അലക്കു തുടർന്നു.

സുതാര്യമായ ജലത്തിൽ 

പൊടിമീനുകൾ,

അവൻ മീനിനെപ്പോലെ നീന്തി 

അങ്ങിങ്ങു പടർന്നു കിടന്ന 

താമര വള്ളികൾക്കിടയിലൂടെ 

കെട്ടഴിഞ്ഞു അലസമായി തങ്ങിനിന്ന 

കൊതുമ്പു വള്ളത്തിനടിയിലൂടെ 

പരൽമീൻ പോലെ തുടിച്ചു 

ഒരു താമരപ്പൂ വെറുതെ വിരിഞ്ഞു ചിരിച്ചു 

എവിടെപ്പോയിവനെന്നു മണ്ണാത്തി 

എറുകണ്ണിട്ടു നോക്കി, 

കാണാതായ സൂര്യൻ 

കായലിന്റെ മടിത്തട്ടിലൂടെ 

ജലജീവിതം ആഘോഷിച്ചു.

മൂളി വന്നൊരു തെക്കൻ കാറ്റിൽ 

തോർന്ന തുണികളുമായി 

പെണ്ണു കേറിപ്പോയി, 

താമരപ്പൂവിതളുകൾ പൂട്ടി, 

കൊതുമ്പുവള്ളം ഓരം മുട്ടി, 

കാത്തിരുന്നു ചിറി ഉണങ്ങിയ കടവ് 

ഉറങ്ങിപ്പോയി, 

കരക്കു കേറുവാൻ 

തന്നെത്തേടി 

സൂര്യൻ അലഞ്ഞു.

മൂന്ന് കവിതകൾ

ഒന്ന് :

നിന്നെ വറ്റാതെ വേവിക്കുന്നതിലാണ്
എന്റെ ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ
വേവൊട്ടും കൂടാതെ ഉപ്പു കൂടാതെ
വാർത്തെടുക്കണം
നിന്നെ തിന്നു തീർക്കുന്നതിലാവും 
ഇനി എന്റെ ശ്രദ്ധ മുഴുവൻ.

രണ്ട് :

കുത്തു കൊണ്ടൊരു കടന്നൽ
കരഞ്ഞോണ്ടു പറന്നുപോയി
നങ്ങേലിപ്പശുവിന്റെ കുത്തുകൊണ്ട
അയ്യപ്പേട്ടന്റെ അതേ ഓട്ടം.

മൂന്ന് :

ഭ്രാന്തനായൊരു മരച്ചില്ല
ഒരു കാറ്റിനെ എടുത്തു വട്ടം കറക്കി
കൈകളിലെടുത്തു അമ്മാനമാടി
ദൂരേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു
അത് ചില്ലകളായ ചില്ലകളിലൂടെ
തേഞ്ഞുരഞ്ഞു....
കരഞ്ഞു പോയി.

പേരുകൾ

 

ആ ഇരട്ടകളുടെ പേരുകൾ
ഓർക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ട്,
എന്റെ ഓർമ്മയുടെ അതിരുകൾക്കപ്പുറം
അവ ഒളിച്ചിരിക്കുന്നു
എങ്കിലും,
അമ്മുവിനെയും അപ്പുവിനെയും
എനിക്കോർമ്മയുണ്ട്
ഞാനവരോടൊപ്പം
കൊത്തങ്കല്ലു കളിച്ചിട്ടുണ്ട്
സാറ്റ് കളിച്ചിട്ടുണ്ട്
ഇന്നും പിടിക്കപ്പെടാതെ
പുള്ളീം പുള്ളീം എവിടെയൊക്കെയോ
ഒളിച്ചിരിപ്പുണ്ട്.
ഞാൻ നിങ്ങളെ അമ്മുവെന്നും അപ്പുവെന്നും
തന്നെ വിളിക്കും
പേരുകൾ ഓർമ്മകളുടെ
അടയാളങ്ങളാണ്
ഒരു പൂവിന്റെ
ഒരു കിളിയുടെ
ഒരു കാറ്റിന്റെ
ഒരു പുഴയുടെ
ഒരു പുൽനാമ്പിന്റെ.......
ഞാൻ തിരിച്ചൊഴുകുകയാണ്.

കൊതുകുകൾ

കൊതുകിനെ കൊല്ലുക
രസമാണ്.
ആദ്യം, ഹെലികോപ്റ്ററിനു
ഇറങ്ങാൻ സ്ഥലം ഒരുക്കിയതുപോലെ
ഇരുന്നു കൊടുക്കുക,
ശരീരം വല്ലാതെ അയഞ്ഞു കൊടുക്കുക
അവൻ ആടിയുലഞ്ഞു
ഒന്ന് താണു, ഒന്നു പൊങ്ങി
പിന്നെയും താണു
നിലം തൊടും,
മുൾമുനകൾ
പതുക്കെ ഉള്ളിലേക്കാഴ്ത്തും,
ചിറകുകൾ കുടഞ്ഞുടുക്കും.
നിങ്ങളുടെ മനസ്സ് അറിയുന്ന
സിദ്ധനാണവൻ,
നിർമ്മമനായി നിർവ്വികാരനായി
ഇരുന്നുകൊടുക്കുക,
നിങ്ങളുടെ ചോര അവന്റെ
ഉള്ളിലേക്ക്
പോകുന്നതറിയണം,
ഹൊ! ചോരയുടെ ഭ്രാന്തമായ രുചി,
പാട്ടുകളുമായി
അവൻ വീണ്ടും മൂളിപ്പറക്കും.
മരണം ആഹ്ലാദമാകുന്ന സമയം,
എന്നു സ്വപ്നം കാണാൻ വരട്ടെ.
നിങ്ങളുടെ കണക്കുകൂട്ടലുകളിലാണ്
പ്രശ്നം,
കണക്കില്ലാതൊരു വിജയം ഇല്ല.
എല്ലാ കണക്കുകൂട്ടലുകളും
ശരിയാകുമ്പോൾ
നിങ്ങളുടെ ചോരയിൽ
അവന്റെ ശരീരം
അരഞ്ഞു കിടക്കും.
എങ്കിലും, പിന്നെയും
തലയ്ക്കു മുകളിൽ
ഹെലികോപ്റ്ററുകൾ
പറന്നുകൊണ്ടേയിരിക്കും.

 

രണ്ടുപേർ

പകൽ ചെന്തീയണച്ച സന്ധ്യ തൻ
കരയിൽ ഞങ്ങളിരുന്നു
രണ്ടുപേർ
ഇരുളിന്റെ കലക്ക വെള്ളവും
കാൽ വിരലിൽ തൊട്ടു നനഞ്ഞു
രണ്ടുപേർ.
മിഴി തന്റെ വെളിച്ച മാത്രയിൽ
കഥ വായിച്ചു രസിച്ചു
രണ്ടുപേർ
മൊഴി ചുണ്ടിലുറഞ്ഞു, ചുംബന
ച്ചുടുനീരാലലിയുന്നു
രണ്ടുപേർ
തുഴ പോയൊരു വഞ്ചി, നെഞ്ചിലെ
ചുഴിയിൽ പെട്ടു വലഞ്ഞ
രണ്ടുപേർ
ഇഴകീറിയ മട്ടിൽ പാവുകൾ
ക്കിടയിൽ തൊട്ടു പടർന്നു
രണ്ടുപേർ
അഴലിന്റെ മനസ്സു കണ്ടവർ
ഇടയിൽ ഞങ്ങളിരുന്നു
രണ്ടുപേർ
അറിയുന്നു പരസ്പരം കഥാ
ഗതിതന്നിലനാഥ ജാതികൾ.

പൂപ്പാട്ട്

ഓണത്തിനു നീ വരുമോ
പൊന്നോണത്തിനു പൂ തരുമോ
നാണത്തിലൊളിക്കും തുമ്പ
പ്പൂവേ നീ പോയെവിടേ

ചിങ്ങത്തിലെ ചിന്തേടുകളിൽ
ചന്തത്തിലുറങ്ങുകയോ
ഇന്നെന്റെ പൂപ്പാലികയിൽ
വെൺ ചാരുത നീ തരുമോ

കാലത്തേയുണ്ണികൾ കളിയാൽ
പൂവട്ടികൾ കയ്യിലുമായ്
നീ തൊട്ടുലകാകെയുണർന്നൂ
പൂവ്വെത്ര! നിറങ്ങളുമായ്

പൂ നുള്ളി പൂമഴയുള്ളിൽ
പൊന്നോണപ്പാട്ടുകളായ്
പൂവേ പൊലി പൂവേ പൊലി
പൂവേ പൊലി നീ പൂവേ.

രാമായണം ഒരു ഹ്രസ്വാവലോകനം

 രാമായണം വായിക്കേണ്ട പുസ്തകം ആണോ? ചോദ്യം ആരോടാണ്! എന്നോട് തന്നെ. അവനവനോട് തന്നെ ചോദിക്കുന്നതാവും സംശയ നിവാരണത്തിന് നല്ല മാർഗ്ഗം. നമ്മുടെ അദ്ധ്യാപകൻ നമ്മൾ തന്നെ ആണ്.

നിശ്ചയമായും വായിക്കേണ്ടതാണ്. രാമായണത്തിന് ഭക്തിയുടെ ഒരു പുറം ചട്ട ഇല്ലെങ്കിൽ അത് ചപലൻ ആയ ഒരു രാജാവിന്റെ കഥ മാത്രം ആണ്. നിരന്തരമായ വായനയിൽ ആദ്യം രാമനോടുള്ള ഭക്തി പോവും. അപ്പോൾ കരുതും സ്വന്തം ഭാഷ എങ്കിലും വിപുലീകരിക്കപ്പെടുമല്ലോ എന്ന്. പിന്നെ പിന്നെ എഴുത്തച്ഛനോടുള്ള ബഹുമാനം പോവും. അവസാനം രാമായണം വെറും കോമിക് മാത്രം ആവും. എങ്കിലും അത് എഴുതിയ കാലഘട്ടത്തിലെ എഴുത്തച്ഛന്റെ ഭാഷാ നൈപ്പുണ്യം അത്ഭുതാവഹം ആണ്. കൂടാതെ, സമൂഹത്തെ ജാതി വ്യവസ്ഥയിൽ രണ്ടായി ഭാഗിച്ചിരുന്ന ഒരു കാലഘട്ടത്തിൽ ഒരു എഴുത്തുകാരന് സവർണ്ണ പ്രശംസ ഇല്ലാതെ പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ ആയെന്നു വരില്ല.
രാമായണം അടിമുടി വായിച്ചാൽ നീതിയുടെ ഒരു കണിക അതിൽ കാണില്ല. സർവത്ര അനീതി മാത്രം.
എന്നിട്ടും താങ്കൾ എന്തിനാണിത് വായിക്കുന്നത്? ഞാൻ ഭാഷയുടെ സൗന്ദര്യം ആദ്യമായി ആഘോഷിച്ചത് രാമായണത്തിലൂടെ ആയിരുന്നു. ഇന്നും ചില വരികളുടെ ഭംഗി ഹൃദയം ആഘോഷിക്കുന്നുണ്ട്. പല കാവ്യ ചർച്ചകളിലും മികച്ച കാവ്യങ്ങളെ കുറിച്ച് പറയുമ്പോഴും ഒരാളും രാമായണം പറയാറില്ല. കുമാരസംഭവവും കരുണയും ലീലയും സഹ്യന്റെ മകനും കണ്ണുനീർതുള്ളിയും.. ഒക്കെ ചർച്ചയാവുമ്പോൾ രാമായണം മാറ്റിവെക്കപ്പെട്ടു. എന്തുകൊണ്ട്? അന്നൊക്കെ എനിക്കതിൽ എതിർപ്പ് തോന്നിയിരുന്നു. ഇന്ന്, ഒട്ടും അത്ഭുതം ഇല്ല എന്ന് തോന്നുന്നു. രാമായണം എങ്ങിനെ എഴുതപ്പെട്ടു? കരുണയാണ് അതിന്റെ മൂലം. സർവ്വമാന ജീവജാലങ്ങളിലും ഉള്ള കരുണ. അമ്പേറ്റു വീണ കിളിയെ കണ്ട ഇണയുടെ കണ്ണീരിൽ നനഞ്ഞു എഴുതിയ കൃതി ആണ് എന്നാണ് നമ്മൾ അതിനെ ഉദ്ഘോഷിക്കുന്നത്. പക്ഷെ കരുണ എവിടെ. കരുണ തിരഞ്ഞു അവസാനത്തെ പേജും തീരുമ്പോൾ സ്വയം പറയും, മാനിഷാദ.

എനിക്ക് എന്റെ സുഹൃത്തുക്കളോട് ഒന്നേ പറയാൻ ഉള്ളു, രാമായണത്തെ നിങ്ങൾ ഒരു സാഹിത്യകൃതി ആയിട്ട് സ്വീകരിക്കുക. ഭക്തിക്കുതകുന്ന ഒന്നും തന്നെ നിങ്ങൾക്കതിൽ നിന്നും ലഭിക്കില്ല. അപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് എത്രയോ മെച്ചപ്പെട്ട രീതിയിൽ അതിനെ ഉൾക്കൊള്ളാനും വിമർശിക്കാനും സാധിക്കും.